The Ryan McGarvey Band was in The Spirit Of 66 te Verviers voor het enigste optreden in België gedurende hun succesvolle vierde Europese tour. Er werden meer dan 50 concerten gespeeld in maar liefst tien landen. De jonge gitaargod van 26 jaar uit Albuquerque met twee geweldige albums op zijn naam krijgt overal geweldige recensies. De interviewster van het plaatselijk tv station op het Highlands Festival te Amersfoort sprak zelfs van de beste gitarist van het ogenblik. Dat is hij misschien wel niet, maar hij is toch één van de topgitaristen van de huidige generatie. Zelf volg ik Ryan al vanaf zijn eerste album in 2007. En ik was dolblij dat deze artiest in de zomer van 2011 voor de eerste keer naar Europa en België kwam. Nu had ik het geluk om tegenover hem te mogen plaatsnemen en Ryan enkele vragen te mogen stellen.

Goedenavond Ryan, Justin and Logan. Laat ons eerst wat over deze vierde Europese tour van de Ryan McGarvey Band praten. Deze vierde tour is de grootste tot nog toe. Meer dan vijftig concerten in tien verschillende landen. De eerste keer in het Verenigd Koninkrijk. Er zijn verschillende collega's komen mee jammen met jullie. Wat gevoel heb je omtrent deze tour twee weken voor het einde?

Deze tour is geweldig tot op heden. Ook een beetje dubbelzinnig omdat we  enerzijds al veel concerten gespeeld hebben sinds ons eerste concert van deze tour op 10 april, anderzijds omdat de tour zo voorbijgevlogen is dat het net is dat we nog maar juist in Europa zijn. Als we met elkaar praten over onze eerste concerten is het net of we over een concert van gisteren aan het praten zijn. Ook denk ik dat we fier mogen terug kijken op de tour tot nu.

Wat was het beste optreden tot nu toe en waarom?

Dat is een heel moeilijke zeggen Ryan, Justin en Logan alle drie in koor. We zijn tevreden over al de concerten tot nu. Maar de festivals zoals het Grolsh Bluesfestival in Schöppingen en het Highlands Festival in Amersfoort zijn toch heel goede herinneringen. Je hebt er een groot podium, de sound is er voller en beter, er zijn veel meer toeschouwers. Maar er zijn zoveel mooie momenten geweest. In Frankrijk mogen openen voor Wishbone Ash was heel leuk. Het verenigd Koninkrijk was een groot succes. We waren daar nog nooit geweest en ik was toch een beetje ongerust over hoe men daar op onze muziek zou reageren. Gelukkig voor ons viel alles goed mee en werden we door het publiek overal goed onthaald.

De meeste van je optredens zijn volledig electrisch, maar tijdens elke tour heb je één of twee akoestische optredens. Welke doe je het liefst?

Onze muziek komt het beste tot uiting tijdens electrische optredens. Deze zijn ook onze prioriteit. Ik doe de akoestische ook heel graag, zowel helemaal alleen als samen met Logan op Cajun en Justin op akoestische basgitaar. Je speelt dezelfde songs en je probeert ze akoestisch zo te spelen dat ze de originele versie benaderen. Toch moet je de arrangementen regelmatig aanpassen. Het blijft iets speciaals en voor ons leuk om te doen. Het zou wel kunnen dat ons volgend album een akoestisch album wordt. We hopen het zelfs een beetje, .

Zelf verkies ik de elektrische optredens met één of twee songs akoestisch. Omdat een heel optreden akoestisch nogal vlug gaat vervelen. Bij jou heb ik dat niet. In Viersen heb ik weeral met open mond van verbazing staan genieten van jullie akoestisch optreden. Hoeveel gitaren heb je Ryan en welke is je favoriete gitaar?

Bedankt voor dat compliment. Ik denk dat ik ongeveer 35 gitaren heb. Er is niet echt een favoriete gitaar, veel hangt af in welke stemming ik ben. Ik hou er ook van om te roteren met mijn gitaren. Elke gitaar klinkt zo verschillend en dat boeit me. Ook tijdens optredens verander ik regelmatig van gitaar om die verschillende geluiden en tonen te creëren, en zodoende een beter concert te spelen voor het publiek. Met één gitaar heb je veel minder mogelijkheden. Er zijn ook een paar gitaren waar ik trots op ben maar waar ik niet op speel, omdat ze te duur zijn.

 In 2007 was er je debuutalbum "Forward In Reverse", in 2010 een hoogtepunt met je optreden op Eric Clapton's Crossroads Festival en in 2012 er was het succesalbum "Redefined". Ben je tevreden met je carrière tot nu toe?

Ik ben heel tevreden met mijn carrière tot nu toe. Soms vraag je jezelf wel eens af waarom het niet vlugger kan, maar dat doet iedereen wel eens zeker. Vooral gekozen worden uit meer dan 4000 bands om op het Crossroads Festival te mogen spelen is wel heel speciaal. Ik heb nog steeds een heel speciaal en leuk gevoel als ik daar aan terugdenk. Ook als ik denk hoe mijn aantal fans steeds blijft groeien, geeft me dat een zeer goed gevoel.

Dit jaar ben je door het gerenommeerde blad Guitar Player Magazine verkozen tot Best New Talent. Wat betekent dit voor jou?

 Gekozen worden door de lezers van dit magazine ervaar ik als iets heel speciaals. Het is een magazine dat ik al lees sinds ik zeven jaar ben. En zeker naar de uitgifte waar de guitar players readers poll in stond  keek ik speciaal uit om te kijken welke namen verkozen waren in de verschillende categorieën. Nu stond Ryan McGarvey bij Best New Talent en daar voel ik mij heel vereerd door. Er is nog een mooie anekdote aan verbonden. Ik wist nog niet dat ik verkozen was en mijn goede vriend Joe Bonamassa mailde me met het nieuws. Hij was in zijn bureel en men toonde hem het magazine omdat Joe verkozen was tot beste bluesgitarist en hij zag mijn naam staan en hij was daar heel trots en blij om, dat hij me dadelijk de cover met de prijswinnaars doormailde. En dat is heel mooi als de beste gitarist zoiets doet.

Wat mij ook opvalt is dat je album "Redefined" dat al meer dan een jaar uit is nog steeds heel vlot blijft verkopen op je concerten. Hoe verklaar je dat?

Ik ben nog niet die grote naam en veel mensen kennen dus Ryan McGarvey niet. Als die op een optreden komen van me dan is die muziek nieuw voor hen. En dus de cd is ook nieuw want ze kenden die muziek niet. En ja, van "Redefined" zijn heel wat exemplaren verkocht en daar ben ik heel tevreden mee. We toeren nu voor de tweede keer in Europa met de klemtoon op de muziek van "Redefined", maar nu wordt het ook tijd om iets nieuws uit te brengen. We spelen in deze tour al vier nieuwe nummers. Niet alle vier in één concert maar afwisselend een paar hier en een paar daar, omook de reactie van het publiek te kennen op deze nieuwe nummers.

Zelf kan ik geen keuze maken welk het beste nummer is op "Redefined". Ik vind het een topalbum. Het stond trouwens op nummer één bij mijn keuze voor het beste album in 2012 bij Rootstime. Welk is jouw favoriete nummer en waarom?

Dat is weer een moeilijke. Ik denk dat het meer afhangt van het  persoonlijke aan het nummer, zoals wanneer, waar of hoe heb ik dat of dat nummer geschreven. Ook belangrijk is aan wat me het doet denken en dan kom ik uit bij "Close To Heaven". Als ik dat nummer speel denk ik altijd aan een fan die nu een echte vriend geworden is. Hij vertelde me dat de eerste keer dat hij dat nummer hoorde, hij dadelijk fel begon te wenen en dacht aan zijn vrouw die overleden was. Hij vroeg ons om dat nummer te spelen wat ik ook deed. Die man stond op de eerste rij  en het nummer was nog maar juist bezig toen we de tranen in die man zijn ogen zagen, we dachten zelfs aan stoppen omdat we vreesden dat die man een beroerte zou krijgen. Zo betrokken was hij bij "Close To Heaven". Ik lees ook vaak in recensies dat dit tekstueel één van mijn beste nummers is.

Iets wat ik heel tof vind in je muziek is het opdwepende ritme.  De nummers  starten rustig en bouwen op naar een hoogtepunt. Is dat je handelsmerk?

Ja misschien wel. Ik hou niet van iets dat verveelt, iets dat hetzelfde klinkt van het begin tot het einde. Daarom probeer ik een dynamische stroom in mijn songs te creëren.

Wat schrijf je eerst de muziek of de tekst? En is het gemakkelijk voor je om nummers te schrijven?

Dat ligt eraan soms zitten er alleen woorden in mijn hoofd, soms alleen muziek. Ik heb geen vast patroon. Het gebeurt ook dat ik ergens rustig ga zitten en dat zowel de woorden en de muziek op hetzelfde moment ontstaan. Meestal heb ik er niet zoveel moeite mee om songs te schrijven. Een nieuw nummer dat we nu spelen heb ik verleden jaar in de tourbus geschreven terwijl we naar een volgend optreden reden. Ik werk ook veel met de notepad op mijn telefoon daar sla ik veel zaken in op zodat ik ze niet kan vergeten. Een nummer dat ik ook nooit zal vergeten in "Joyride" van mijn debuutalbum "Forward In Reverse". Dat nummer schreef ik op tien minuten. Tekst, muziek en gitaarsolo.

Je hebt niet alleen opdwepende uptempo bluesrock nummers op je albums staan, maar ook een paar pareltjes zoals "Crying Over You" en "Close To Heaven". Is het gemakkelijker deze tragere songs te schrijven dan de uptempo nummers?

De tragere nummers zijn puurder. Je kan niets verbergen, terwijl je kleine fouten wel vlug kan verbergen in de vluggere nummers. Met een echt slowblues nummer moet je de kaarten dadelijk open op tafel leggen. Je moet eerlijk zijn met jezelf, je moet je gevoelens van dat moment kunnen tonen in je muziek. De mensen luisteren aandachtiger naar dit soort nummers.

 Kan je de lezers van Rootstime iets meer vertellen over jou, je basgitarist Justin McLaughlin en je drummer Logan Nix Miles?

 Ik weet niet wie deze jongens zijn (daarop volgt een algemene lach). Grapje. Ik ben Ryan McGarvey 26 jaar oud en woon in Albuquerque New- Mexico. Ik speel gitaar sinds ik zes of zeven jaar was. Mijn eerste akoestische gitaar kreeg ik toen ik twee jaar was. Maar dat was voor mij meer speelgoed dan een instrument. Maar de ommekeer kwam toen ik op zesjarige leeftijd een betere gitaar kreeg en na een tijdje oefenen raakte ik de juiste twee snaren en ik herkende daar meteen de intro van "Barracuda" een grote hit van Heart in. Dadelijk ging ik dat aan mijn vader tonen en die gaf me nog wat kleine tips. Die dag was ik echt fier op mezelf. Mijn vader leerde me dan nog wat akkoorden en ik was vertrokken. Vrij vlug speelde ik beter dan mijn vader, en nu nog leer ik elke dag nog nieuwe dingen op de gitaar. Justin en ik hadden elkaar al een paar keer ontmoet, maar het eerste echte contact was er op een avondje jammen in een club niet zolang voor mijn eerste Europese toer van start zou gaan. Justin was de basgitarist die avond en de samenwerking liep perfect. Later op de avond begonnen we te praten en bleek Justin al in een band te zitten met goede vrienden. Dus vroeg ik hem of hij niemand kon aanbevelen om met mij naar Europa te gaan. Dit avontuur beviel Justin blijkbaar wel zodat hij dadelijk ontslag nam in zijn vroegere band en meeging op toer in Europa. Nu meer dan twee jaar later is Justin nog steeds in de band en daar ben ik zeer blij om. Waarop Justin aanvult dat hij die bewuste avond één van zijn beste beslissingen genomen heeft. De muziekwereld is een kleine wereld en zo kwam ik Logan toevallig tegen. Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuwe drummer op youtube via zoektermen als beste drummer van Albuquerque. Toen zag ik dat Logan bijna alle drumwedstrijden won waaraan hij deelnam. Ik hield ook van zijn manier van spelen. Dan via facebook met elkaar in contact gekomen en al eens afgesproken en voor het plezier samen gespeeld. Toen we eindelijk openlijk ervoor uitkwamen dat we op zoek waren bleven nog een paar kandidaten over. Logan liet weten dat hij interesse had voor die job en dat hij ook vrij was om mee te gaan naar Europa voor drie maanden. Hij kende de stops en the breaks in de songs, ik vond zijn stijl en manier van drummen prachtig. Bovendien was hij ook nog een toffe kerel wat ook niet onbelangrijk is als je voor drie maanden zo dicht bij elkaar moet leven. En ik ben zeer blij om Justin en Logan beiden in mijn band te hebben.

Zijn er plannen voor een nieuw album? Er zijn geruchten voor een akoestisch album, maar ook van een normaal elektrisch album?

We hebben vele plannen eigenlijk. We zouden graag deze tour nog een live cd/dvd maken. Hopelijk ook nog voor het einde van dit jaar een nieuw album uitbrengen. En ja misschien ook een akoestisch album. Ons laatste akoestische concert op 31 mei in Viersen is echt meegevallen. Ook het podium vonden we machtig. De oude staanlamp en gedempte lichten die de intiemere huiskamer sfeer bracht leek ons ideaal. Aan dat akoestische album begin ik dadelijk als we terug in de USA zijn. Bijvoorbeeld een heel nieuwe versie van een nummer uit "Forward In Reverse" , gevolgd door een heel nieuwe versie van een nummer uit "Redefined", vervolgens een heel nieuw nummer en zo tot we aan twaalf nummers komen. Dat moet ook perfect gevarieerd kunnen klinken met Logan op percussie. Daar hij praktisch alle slaginstrumenten kan bespelen van handdrum, over cajun, conga' enz moet dat mogelijk zijn. Ook Justin kan meer dan basgitaar spelen, bijvoorbeeld upright bass  of akoestische gitaar. Het moet een geweldige exclusieve sound worden. Ook een echt bluesalbum wil ik nog uitbrengen. Het concept is er al. Met verschillende muzikanten die ik ken en die elk in een nummer als guest komen meespelen. De grote lijnen heb ik al in mijn hoofd.

Een ander gerucht dat me heel blij maakt is dat je nog dit jaar zou terugkomen naar Europa?

Ja, in oktober en november zijn we van plan om terug te keren naar Europa. De eerste contacten daarvoor zijn al vastgelegd. En het zou weer een toer worden door de tien landen waar we nu geweest zijn en misschien komt Ierland er nog bij. Ook praten we momenteel ook nog met een andere promotor die in zeven andere Europese landen werkt. Wat dat word moeten we nog afwachten.

In mei ben je persoonlijk uitgenodigd geweest door Eric Clapton op zijn concert in The Royal Albert Hall in Londen. Ik zag op facebook dat je zelfs zijn gitaar plectrum gekregen had. Kun je wat vertellen over die ontmoeting met hem?

 Spijtig genoeg heb ik Eric niet ontmoet. Het is allemaal gekomen met een brief die ik aan Eric en zijn manager geschreven had om hen te bedanken omdat ik op het Crossroads Festival mogen spelen heb en omdat dat optreden toch heel wat betekend heeft in mijn carrière. In Engeland kreeg ik bericht terug dat ze het leuk vonden dat ik op het moment dat Eric in de Royal Albert Hall zou spelen, ik ook in Engeland was. En dat als ik wilde naar het concert mocht komen. Alles was uitverkocht dus dat was moeilijk, maar de manager van Eric regelde voor mij en mijn vader VIP tickets. Het was geweldig , we hadden zeer goede plaatsen en de RAH is een indrukwekkende concertzaal. Ik had er al veel van gehoord, maar nog nooit geweest. Na de show heb ik iedereen ontmoet behalve Eric Clapton. Het was een zeer mooie ervaring die ik nooit zal vergeten, en ik heb het gitaar plectrum van Eric gekregen alsook de setlist. Wist je trouwens dat Eric Clapton al voor de 179 ste keer in de RAH speelde? Ongelofelijk toch nietwaar. Hopelijk mag ik daar ooit ook eens op het podium staan al is het maar als support act.

Nog leuk om te weten. Het interview was gedaan toen ik vroeg aan Ryan wat voor soort akoestische gitaar hij had.

Walter ik weet het zelf niet. We hadden een akoestische gitaar nodig voor een paar radioshows. Daarom waren we een muziekwinkel binnen gegaan en daar hebben we de goedkoopste akoestische gitaar gekocht. Ze kostte 69 euro maar ze klonk veel beter dan de duurdere modellen. Ze heeft zelfs geen doos om in te steken en word los in de toerbus vervoerd. Het plan is om op ons laatste optreden onder de aanwezigen lotjes te verkopen aan 1 euro en na de show een lotje uit de zak te trekken. De winnaar krijgt de gehandtekende gitaar.

Walter Vanheuckelom